Depression is associated with a bias toward negative interpretations of social situations and resistance to integrating evidence consistent with positive interpretations. These features could contribute to social isolation by generating negative expected value for future social interactions. The present study examined potential associations between depressive symptoms and positive (i.e. trust and liking) and negative (i.e. distrust and disliking) social impression formation of individuals who previously appeared in positive or negative contexts. Participants (N = 213) completed the Interpretation Inflexibility Task and (...) were subsequently asked to provide social impression ratings of characters from each scenario type of the task (i.e. positive and negative) as well as characters not previously encountered. In examining social impression formation, higher severity of depressive symptoms was associated with higher negative social impression ratings regardless of scenario outcome, as well as lower positive social impression ratings, but only for characters who previously appeared in positive contexts. Those higher in depression also rated novel characters as significantly more unlikeable and untrustworthy and to an equivalent degree as the characters previously encountered. These findings suggest a role of negative interpretation bias and inflexibility in contributing to negative evaluations of potential social interaction partners in depression. (shrink)

Toute relation fraternelle dépend de l’organisation de la famille, du mythe et de l’histoire familiale. En situation d’exil, des éléments supplémentaires entrent en jeu. Ces relations sont étroitement liées aux interactions parents/enfants et à l’étape du cycle de vie de la famille lors de l’arrivée de l’enfant. La migration remet en question l’équilibre des places et des rôles des enfants. Quelle va être la fonction de ceux-ci dans un système recomposé? Quelles sont les modalités de leur investissement dans la survie (...) du système familial? La rencontre avec les familles d’origine étrangère, dans un contexte de recherche, permet d’observer que les fratries se structurent autour de la situation d’exil : entre pays/cultures d’origine et d’accueil. Les exemples cliniques visent à mieux saisir les subtils aménagements à l’intérieur de ces fratries qui permettront de dégager des perspectives de soin. (shrink)

B a c k g r o u n d. Deng Xiaoping is considered the main architect of socialist reforms and the founder of China's modernization theory. He mastered and developed the socialist system, trying to adjust it to the national conditions of China. Deng Xiaoping believed that it was by following the course of "socialism with Chinese characteristics" that China would transform from a poor country into a highly developed one. The article provides a theoretical reconstruction of (...) the main content of Deng Xiaoping's concept of "socialism with Chinese characteristics." The main philosophical and socio-political aspects of the concept of building socialism with Chinese characteristics are presented in a systematic form in the context of the foundations of Chineseization of Marxism. M e t h o d s. In the article, a historical-logical approach was used to reveal the specified research topic, which allowed us to determine the socio-political prerequisites for the emergence of Chineseized Marxism. An interdisciplinary approach made it possible to carry out a theoretical analysis of social, economic, and political changes in modern China, which were caused by the proposed theory of Deng Xiaoping's "socialism with Chinese characteristics". Systemic, structural-functional, and constructivist methods, as well as methods of synthesis and generalization, were also applied. R e s u l t s. Because of the above, the purpose of this study was to carry out a theoretical reconstruction of Deng Xiaoping's theory of building "socialism with Chinese characteristics" and to find out how his ideas influenced the development of modern China after the completion of the "Great Leap Forward" and the "Cultural Revolution" of Mao Zedong. The key features of Deng Xiaoping's proposed theory of "socialism with Chinese characteristics" were established, including the idea of democratization of society and implementation of the legal basis of state functioning; the beginning of a new period of "reforms and openness"; determining the course for socialist modernization; following Marxism-Leninism and the ideas of Mao Zedong. C o n c l u s i o n s. In conclusion, it can be noted that the main feature of Deng Xiaoping's ideas was that they were inextricably linked with the national and cultural traditions of Chinese civilization, starting from Confucianism and the gradual synthesis with Marxist ideology. Evaluating the theory of Deng Xiaoping, it can be defined as a relatively complete scientific system that covers the fields of philosophy, political economy, and scientific socialism, it contains the doctrine of socialist ideology, and the doctrine of the essence and ways of socialist development, theories of the reform of socialist political and economic systems, the theory of building a socialist country. (shrink)

An d rew Ku per begins his cri ti que of my vi ews on poverty by accepti n g the crux of my moral argument: The interests of all persons ought to count equally, and geographic location and citizenship m a ke no intrinsic differen ce to the ri gh t s and obl i ga ti ons of i n d ivi du a l s . Ku per also sets out some key facts about global poverty, for (...) example, that 30,000 children die every day from preventable illness and starvation, while most people in devel oped nati on s have plenty of disposable income that they s pend on lu x u ries and items that sati s f y mere wants, not basic needs. Yet after summarizing an essay I wrote for the New York Times Magazine in which I argued that the avera ge Am erican family should don a te a l a r ge porti on of t h eir income to or ga n i z ati ons like UNICEF and Ox f a m , Ku per wri te s : “ But if Si n ger ’s ex h ort a ti ons make you want to act immediately in the ways he recom m en d s , you s h ould not do so.” Why not? Because the approach I advoc a te “would seriously harm the poor.” These are strong words. It is startling to be told that a substantial transfer of resources from comfortably-off American families to UNICEF or Oxfam would harm the poor. What abo ut those 3 0,0 0 0 ch i l d ren dyi n g from preventable illness and starvation? In its 2001 fund-raising material,the U.S. Committee for UNICEF says that a donation of $17 will provide immunization “to protect a child for life against the six leading ch i l d - killing and maiming diseases:measles,polio. (shrink)

La politique de « réformes et ouverture » vers l’étranger, initiée par Deng Xiaoping au sortir de la Révolution culturelle en 1978 s’est avérée, d’un point de vue économique, une véritable réussite qui a amené la Chine au rang des grandes puissances mondiales en à peine trente ans. D’un point de vue social par contre, le résultat est tout autre : transfigurée par ces réformes qui ont acté le basculement d’une économie planifiée vers une économie de marché, la société (...) chinoise s’est retrouvée bouleversée par la disparition de l’État-providence et la restructuration du secteur de production étatique, autant de dommages collatéraux qui vont brutalement vulnérabiliser et « précariser » des millions d’individus. Dès la fin des années 1980, vont se constituer de nouvelles « classes dangereuses » de paysans sans terres, de chômeurs et de pauvres, des « masses dangereuses » que l’État-parti chinois va devoir discipliner, puisque c’est sur leur exploitation que va se construire le miracle chinois. C’est donc un véritable arsenal discursif, une langue de bois élaborée et complétée sur trois décennies, que les dirigeants du Parti communiste chinois vont mettre en place pour formuler les perceptions et « corriger les consciences erronées » de ces populations vers une acceptation d’un ordre social qui leur est foncièrement défavorable.From the economic point of view, the policy for « reform and openness » to other countries initiated by Deng Xiaoping as the Cultural Revolution ended in 1978 was a genuine success that made China a top-ranking world power in the space of barely thirty years. The outcome was very different from the social point of view, however: the reforms that turned a planned economy into a market economy caused radical upheaval in Chinese society as collateral damage from the demise of the welfare state and the restructuring of the State-controlled production sector plunged millions into precariousness and insecurity. The late 1980s saw the emergence of a new « dangerous class » of landless peasants, unemployed workers and poverty-stricken individuals: the « dangerous masses » that the Chinese party-state would have to discipline so that the « Chinese miracle » could be built by exploiting their labour. Thus did China’s Communist party leadership deploy a whole arsenal of political doublespeak, developed and honed over three decades, designed to formulate perceptions and « correct » the « erroneous conceptions » of these populations to lead them to acceptance of a social order which is fundamentally opposed to their interests. (shrink)

Bu çalışma, İslâm Eğitimi perspektifinden küresel vatandaşlık kavramıyla ilgili ilkeler ve uygulama alanlarını açıklığa kavuşturmayı hedeflemektedir. Ayrıca Kur’ân ayetleri ve hadislerde küresel vatandaşlığa yönelik değerleri destekleyen normları ve öğrenim çıktılarını belirlemeyi amaçlamaktadır. Burada küresel vatandaşlık kavramı, bilişsel, duygusal ve davranışsal hedef alanları çerçevesinde din eğitimi derslerindeki örnek uygulama ve uygun konularla birlikte ele alınmıştır. Kur’ân ayetleri ve hadisler doğrultusundaki İslâm inanç ve ahlak ilkeleri, insanların gerek kendi toplumları içinde ve gerekse diğer toplumlar ile olumlu ilişkiler kurmasını teşvik etmektedir. Bu teşvikler (...) hem yerel hem de evrensel özellikler taşımaktadır. Bu yönde karşılaşılan örnek olaylar aynı zamanda İslâm inancının ve ahlak değerlerinin evrenselliğini yaşanmış olaylarla da örtüşecek biçimde yansıtmaktadır. Bu ilkeler aynı zamanda İslâm'ın inanç, ahlak ve hukukla ilgili özel konularının bir bütünlük çerçevesinde ele alınmasını sağlamaktadır. Küresel vatandaşlık konuları öncelikle eğitim felsefesinin genel ve özel amaçları doğrultusunda müfredat çerçevesinde hedef kitleye evrensel bir değer olarak kazandırılmalıdır. Bu konu okullarda eğitsel ve kültürel faaliyetler ile de desteklenmelidir.Özet: Küresel vatandaşlık kavramı bütün dünyada giderek yaygınlık kazanan önemli kavramlar arasında yer almaktadır. İnsanların ortak kimliğinin yanı sıra özellikle göçmen ve mülteci hakları konusu eğitim alanında ön plana çıkmaktadır. Son yıllarda ise uluslararası sorunların çoğalmasıyla birlikte bu konu güncelliğini arttırarak önemini sürdürmektedir. Günümüz toplumlarında karşılıklı hoşgörünün korunması için yapılan çeşitli boyutlardaki farklı çalışmalara ek olarak bu konunun örgün eğitim müfredatlarına dahil edilmesi de gündemdedir.Din eğitimi, küresel vatandaşlık konularını kapsayan başlıca dersler arasında yer almaktadır. Bu nedenle küresel vatandaşlık kavramının din eğitimi açısından temellendirilmesinin yanı sıra din eğitimi müfredatında bilişsel ve davranışsal eğitim metotlarını vurgulamak zorunlu hale gelmiştir. Dolayısıyla bu çalışma, İslâmi eğitim perspektifinden küresel yaşama dönük eğitimin genel bir tasarımını oluşturmayı hedeflemektedir. Ayrıca dini kaynaklarda küresel vatandaşlığa yönelik değerleri destekleyen normları ve öğrenim çıktılarını belirlemeyi amaçlamaktadır.İslâm eğitimi, dini farklılıklara saygı duymayı desteklemektedir. Ancak bu, diğer dinlerin inançlarının onaylandığı anlamına gelmemektedir. Burada, inanç özgürlüğü kapsamına başka dinlerin öğrenilmesi girmemektedir. Bu nedenle, kişinin inancına vurgu ve diğer dinler hakkında takınılan tutum ile farklı din mensuplarına saygı arasında herhangi bir çelişki bulunmamaktadır. Bu durum, Müslümanlar arasındaki mezhep farklılıklarına yönelik takınılacak tutumun nasıl olması gerektiğini de gözler önüne sermektedir. İslâm dünyasında eğitim politikaları çerçevesinde, uluslararası bilgiye erişimi sağlayan ve aynı zamanda özel hayatın korunmasını, kültürel işbirliğini ve birlikte yaşama değerlerini gözeten standartlarda bir müfredat hazırlanabilir. Özellikle İslâm dünyasını, küreselleşmeyle birlikte çeşitli kültürel sorunlarla karşılaştığından dolayı küresel vatandaşlık konusunda bilgilendirilmeye ihtiyaç duyulmaktadır. Bu çerçevede, yabancılaşmaya karşı öze dönüş, az gelişmişlik karşısında kalkınma ve adalet ile çatışmalar karşısında işbirliği bu yöndeki faaliyetlerin doğal sonuçları olarak okunmalıdır. Küresel vatandaşlık kavramı çeşitli araştırmalarda çok yönlü bir biçimde ele alınıp incelenmiş bir konudur. Bütün bu araştırmalardaki temel konular şöyle sıralanabilir: Dünya barışı, toplumlar arası işbirliği ve dayanışma, bireylerin ahlaki sorumlulukları, insan hakları ve hak ihlalleri, çok kültürlülük, çevre sorunları, evrensel düşünce ve bilginin dolaşımı. Bu makalede yukarıda adı geçen kavram ve konular İslâm kaynakları açısından değerlendirilip eğitim müfredatlarına ilişkin öneriler sunulacaktır. İslâm, küresel vatandaşlığın ilkelerini, barış, işbirliği, ahlaki sorumluluk, insan hakları, kültürel çoğulculuk, çevreyi koruma, düşünce ve bilginin evrenselliği konularını desteklemektedir. Tarihte İslâm medeniyetinin farklı coğrafyalarda sunmuş bulunduğu zengin tecrübe bu ilkelere dönük önemli bir ilham kaynağı olarak göz önünde bulundurulmalıdır. Bu ilkeler, eğitim müfredatlarına dahil edilip çok zengin öğrenim çıktıları kazandırılabilir.Kur’ân ayetleri ve hadisler doğrultusundaki İslâm inanç ve ahlak ilkeleri, insanların gerek kendi toplumları içinde ve gerekse diğer toplumlar ile olumlu ilişkiler kurmasını teşvik etmektedir. Bu teşvikler hem yerel hem de evrensel özellikler taşımaktadır. Bu yönde karşılaşılan örnek olaylar aynı zamanda İslâm inancının ve ahlak değerlerinin evrenselliğini yaşanmış olaylarla da örtüşecek biçimde çok iyi yansıtmaktadır. Toplumlar arasındaki bu evrensel değerlerin uygulamasında yerel farklılıklar bulunmaktadır. Bu farklılıklar etnik, ideolojik ve siyasi sebeplerden kaynaklanabilmektedir. Buna rağmen İslâmi değerler Müslüman toplumların ortak noktaları belirlemeye devam etmektedir. Başka ülkelere çeşitli sebeplerle göç etmiş Müslümanlarda da aynı durum geçerliliğini korumaktadır. Eğitim, ulusal ve evrensel değerleri kazandırmada en etkili araç olma özelliğini taşımaktadır. Bu konuyla ilgili değerleri kazandırmada İslâm eğitimi derslerinin önemi ortaya çıkmaktadır. Aynı zamanda vatandaşlık bilgisi, din kültürü ve ahlak bilgisi derslerinin müfredatı da bu konuya katkı sağlamaktadır. Küreselleşme ve bilgi toplumu çağının şartları gereği, Müslüman toplumlar diğer toplumlarla olan ilişkilerinin sınırlarını belirlemeleri gerekmektedir. Yerellikten evrenselliğe geçişte karşılaşılan uyum zorlukları buna örnek olarak gösterilebilir. Coğrafi sınırların etkisinin giderek azalmasıyla birlikte artık vatandaşlık kavramı küresel hale gelmiş bulunmaktadır. İslâmın küresel vatandaşlığa bakış iki temel esasa dayanmaktadır. Bunlardan birincisi ortaklık ilkesi olup o da İslâm kültürünün diğer kültürlerle ilişkilerini geliştirmeye teşvik etmektedir. İkinci ise çok yönlülük taşıyan bütünsellik ilkesidir. Bu ilke benzerlikler ve farklılıklar arasında bir denge kurulmasına hizmet etmektedir. Bu ilkeler aynı zamanda İslâmın inanç, ahlak ve hukukla ilgili özel konularının bir bütünlük çerçevesinde ele alınmasını sağlamaktadır. Küresel vatandaşlığın getirdiklerinin yerel değerleri olumsuz yönde etkilememesi için gerekli önlemler alınmalıdır. Bunun için eğitim politikaları açısından bu konuların İslâm eğitimi dersleri müfredatı içinde yer alması ön görülmektedir. Bu müfredat toplum içindeki farklılıkları bir zenginlik olarak görüp kuşakları aynı potada eritmeyi sağlamalıdır. Aynı zamanda toplumlar arasındaki ilişkileri olumlu yönde geliştirmelidir.Küresel vatandaşlık konuları öncelikle eğitim felsefesinin genel ve özel amaçları doğrultusunda müfredat çerçevesinde hedef kitleye evrensel bir değer olarak kazandırılmalıdır. Bu konu aynı zamanda eğitsel ve kültürel faaliyetleri ile de desteklenmelidir. Bu konuda başarı sağlanabilmesi için eğitim planlayıcıları ve uygulayıcıları ortak hareket etmelidirler. Bu makalede küresel vatandaşlık kavramı, bilişsel, duygusal ve davranışsal hedef alanları çerçevesinde İslâm eğitimi derslerinde uygulaması bulunan örnek uygulama ve uygun konularla birlikte ele alınmıştır. Sonuç olarak küresel vatandaşlık değerlerine katkısı beklenen derslerin içerik analizlerinin gözden geçirilmesi ve öğrenim çıktılarının etkin biçimde izlenmesi önerilmektedir. (shrink)

Eğitim, insanla birlikte var olan bir olgudur. Eğitimin ilmî bir disiplin hâlini alması ise yenidir. Yakın döneme kadar eğitim, din eğitimi, ahlâk ve değer eğitimi şeklinde birbirinden ayrı alanlar da söz konusu değildir. Dolayısıyla bunların ilmî birer disiplin olarak birbirlerinden ayrılmaları da yeni bir hadisedir. Zira tarihsel süreçte eğitim, dinî ve ahlâkî bir karakteri haiz olup bunların her biri diğerinden bağımsız alanlar olarak telakki edilmemiştir. Burada din, eğitime anlamlı gaye ve hedefler sağlarken ahlâk, hem dinin hem de eğitimin önemli amaçlarından (...) birini teşkil etmektedir. Ayrıca tam anlamıyla tahakkuk etmesi, olumlu ve dengeli bir kişilik oluşturması adına eğitimin dinî ve ahlâkî karakteri de önem arz etmektedir. Bu nedenle günümüzde eğitim, din eğitimi, değer ve ahlâk eğitimi şeklindeki adlandırmaların tarihsel süreçte hangi kavramlara karşılandığının ya da hangi kavramlarla ilişkili olduğunun ortaya konması büyük bir önemi haizdir. Ehl-i Sünnet kelâmının ve tasavvufun kurucu isimleri arasında yer alan Hâris el-Muhâsibî (öl. 243/857), insanın dinamik yapısını oluşturan, onun olumlu-olumsuz eylemlerinin kaynağı konumundaki kalp, akıl ve nefsin belli bir ölçü ve denge içerisinde eğitilmesi gerektiği üzerinde duran, bu yönde çok sayıda kavrama yer veren erken dönem âlimlerinden birisidir. Muhâsibî’nin insanın içten dışa değişimi ve dönüşümü, onun eğitimi ve öğretimiyle ilgili farklı kavramlara değindiği görülmektedir. Bu yönüyle çalışmamız, Muhâsibî’nin -günümüzdeki anlamıyla- eğitim, din ve ahlâk eğitimiyle ilgili yer verdiği kavramları konu edinmekte, bunları hangi anlamlarda kullanıldığını ortaya koymayı amaçlamaktadır. Bu şekilde eğitime dair kavramların gelenekten tevarüs edilen birikimle ve klasik metinler bağlamında ele alınması, eğitimin günümüzdeki muhtevasını, yaşadığı değişimleri, daralmaları vs. anlamayı daha da kolaylaştıracaktır. Hem kavramların hem de bunların sahip olduğu muhtevanın tespit edilmesi bağlamında öncelikle Muhâsibî’nin eserlerinden istifade edilmiştir. Buna göre araştırma yazılı dokümanların incelenmesi yöntemiyle ele alınmıştır. Muhâsibî’nin başta edeb olmak üzere eğitime dair ele aldığı kavramlar -dönemin genel anlayışına uygun olarak- dinî ve ahlâkî bir tema taşımaktadır. Ta‘lîm/te‘allum, ders/tedrîs, edeb/te’dîb, tasfiye, tathîr, ıslâh ve mücâhede (mücâdele ve mükâbede) Muhâsibî’nin yer verdiği başlıca kavramlardır. Terbiye, tehzîb, tezkiye ve riyâzet gibi kavramlara ise ya hiç değinmediği ya da çok az değindiği görülmektedir. Muhâsibî, bunlardan edeble -bilhassa tasavvuf çevresinde ele alındığı şekliyle- dinî/ahlâkî bir içerikle ve daha çok nefsin terbiye edilmesi yönüyle ilgilenmiştir. Bunun yanında diğer kavramların da benzer bir içerikle ele alındığı gözlenmektedir. (shrink)

Öz (120-150 kelime) ve yukarıdaki kutucuğa anahtar kelimeler (5-7 kelime) İngilizce öz ve anahtar kelimeler de aynı sınırlar çerçevesinde yazılmalıdır. Bu makalede, Osmanlı’nın zirve dönemi âlimlerinden olan Taşköprîzâde’nin, insanı ahlâkî yönüyle merkeze alan bir risalesini analiz ve sentez yöntemiyle incelemeye çalıştık. Risale, insanın irâdî eylemlerinin toplamından oluşan, ahlâk, ev idaresi ve siyaset şeklinde üç temel ayağı bulunan amelî hikmeti, İslam kanunu üzere incelemektedir. İnsanın özgür olmakla beraber sorumlu olan yönetici kimliğinin ön plana çıktığı risalede bazı konularda sorgulayıcı, bazı konularda da (...) aşırı kaderci tutumun izleri rahatlıkla görülebilir. Kişinin hem iç dünyasında hem de çevresinde denge ve düzeni sağlayabilmesi kuvvetli bir sorumluluk bilincine bağlanmıştır. Müellifin devraldığı bilgi birikimini harmanlayarak aktarmadaki başarısı ve eklektik kişiliği bizlere, döneminin insan algısı hakkında derli toplu bilgiler sunmuştur. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Philosophy and Literature 26.2 (2002) 415-431 [Access article in PDF] The Humanities at Home with Themselves Mark Bauerlein The Crafty Reader, by Robert Scholes; 272 pp. New Haven: Yale University Press, 2002, $24.95. WHEN I STARTED GRADUATE SCHOOL in English in the early Eight ies, a typical thing happened. Those few students with a background in philosophy drifted together, shared influences, and developed a hierarchy of critical works. A (...) few pushed analytic philosophy and pragmatism, but overall Continental theory took first place, especially Derrida. "Structure, Sign, and Play" and "White Mythology," de Man's "Rhetoric of Temporality," Shoshana Felman's "Turning the Screw of Interpretation," and other weighty essays had the status of cutting-edge wisdom, and the hostility deconstruction drew from traditionalists and Marxists in the department only sharpened our commitment. Having no other professional standing, we savored the stigma, the roguishness. It complemented our poverty, and eased our transition from hot-shot undergraduates to first-year, prequalifying Ph.D aspirants. In the evenings, after instructing freshmen in comma splices, we gathered to trade Nietszchean epigrams and mock professors who looked befuddled at the mention of a priori and aporia.Other students found us insufferable, and doubtless we were, but not in a partisan way. We panned each other just as hard as we did the uninformed. This was UCLA, not Yale or Johns Hopkins, and personalities mattered less than arguments. If in discussion I backed a point with [End Page 415] "As Derrida says...," someone always answered, "So what?" We frowned on arguments from authority. Popularizations such as Jonathan Culler's On Deconstruction earned our scorn. They were one step up from Cliff's Notes, packed with servile observations like "Jean Baudrillard wants to take us further, into a world where everything is so textualized that there is no space left for the real." We preferred to understand deconstruction through laborious readings of Being and Time and Beyond Good and Evil, not in watery effusions about textuality or the mechanical pairing of binary oppositions. The latter we placed among the scribes, those well-intentioned professionals canny enough to recognize the broad import of deconstruction, but not acute enough to discern the real meaning of différance or the radical disclosure of the ontic-ontological difference. The genius of philosophy, we thought, lay in plumbing the fundamental habits of cognition, like Hegel breaking down sense certainty and Heidegger questioning the determination of Being as substance. Exegesis of other texts was a lesser activity, though we acknowledged exceptions such as Starobinski's book on Rousseau and Kojève's lectures on The Phenomenology of Spirit.Lower in our rankings were the quasi-Leftist attacks just emerging, such as Frank Lentricchia's Criticism and Social Change, which cast theorists as mandarin functionaries treating interpretation as an apolitical game. They filled the page with spiteful terms like "the mask of pure reason" and righteous declarations like "it is wrong to claim that you are above politics," spurning argument for the rhetoric of the reformer. We diagnosed them as puny reactions to the Reagan Revolution, carried out on the irrelevant ground of literary theory. Philosophically, Lentricchia was a hack, and we rejected the imputation that theory nullified activism and justified the status quo. Not that we thought theory bred activism. We just considered them separate activities, and saw no determinate connection between hermeneutical stance and party affiliation. However, we accepted the elitist charge. How could ambitious academics avoid elitism? It wasn't hard for graduate students struggling on $900 a month to see that populist attitudes didn't suit the tenured Ivy Leaguer. Professors were paid by exclusive institutions to teach poetry, to write letters for the best and brightest, to run recondite journals and jet to prestigious symposia. We wanted to join them, but not with phony expressions of social injustice that targeted theory as the problem.Allied with the political attacks on theory, and esteemed even lower, were critiques of the humanities as a bastion of high culture. Polemics [End Page 416] such as Andrew Ross's No Respect: Intellectuals and Popular Culture treated... (shrink)

Together, China and India account for almost two fifths of mankind. In purchase power parity terms the Chinese economy is the second largest in the world ahead of Japan, and the Indian economy is the fourth largest ahead of Germany. In less than two decades these two big Asian economies together might account for a quarter of the global product. Currently, however, both countries are still poor.Both countries might outgrow poverty, because potential advantages of backwardness as well as fairly strong (...) domestic investment favor growth. Concerning human capital formation China and India differ. China is much better than India in primary school education. Eradication of analphabetism is in sight in China, but far in the future in India. India, however, is much stronger in tertiary education than China. Another major difference between China and India is their degree of integration in the global economy. China benefits much more from the global division of labor than India does. China attracts much more foreign direct investment, too.In the past fifty years, Chinese economic performance was superior to the Indian performance. Nevertheless I reject the interpretation that either China’s autocracy or China’s communist ideology is responsible for China’s better performance. China started to grow faster than the global economy only after Deng Xiaoping liberalized and opened up the economy. Under Mao Zedong and during the great leap forward more than 30 million Chinese starved to death. Similar disasters did not happen in poorer India. If China and India teach a lesson about the impact of regime characteristics on growth, it is the following: Democracy promotes performance quite similar to the global average, autocracy as a constitution of arbitrariness permits much better performance or much worse performance.In the long run, the growth prospects of both China and India depend not only on their own economic policies, but also on Western readiness to take their exports. Open Western markets together with sensible policies in China and India may promote global prosperity and peace.A eux deux, la Chine et l’Inde représentent deux cinquièmes de l’humanité. En termes de capacité de pouvoir d’achat comparé, l’économie chinoise est la deuxième plus grande au monde, devant le Japon, et l’économie indienne est la quatrième plus grande, devançant l’Allemagne. Dans moins de deux décennies, ces deux gigantesques économies asiatiques pourraient représenter conjointement un quart du produit global. Aujourd’hui cependant, ces deux pays sont toujours pauvres.Les deux pays pourraient surmonter la pauvreté car les potentialités que recèle un retard économiq- ue ajoutées à un investissement intérieur relativement soutenu favorisent la croissance. En ce qui concerne la formation du capital humain, des différences existent entre la Chine et l’Inde. La Chine est meilleure que l’Inde dans le domaine de l’éducation primaire. L’éradication de l’analphabétisme semble être en vue en Chine mais est loin d’être une partie gagnée en Inde. A l’inverse, l’Inde devance la Chine dans le domaine de l’éducation tertiaire. Une autre différence majeure entre la Chine et l’Inde concerne leur degré d’intégration dans l’économie globale. La Chine bénéficie davantage de la division globale du travail que l’Inde. De plus, la Chine attire plus d’investissements directs de l’étranger. Durant les cinquante dernières années, la performance de l’économie chinoise a été supérieure à celle de l’Inde. Néanmoins, l’auteur rejette l’interprétation suivant laquelle ce serait ou l’autocratie chinoise ou l’idéologie communiste qui serait à l’origine de cette supériorité. La Chine commença à croître plus rapidement que l’économie globale seulement après que Deng Xiao Ping a libéralisé l’économie chinoise et ouvert ses frontières. Sous le règne de Mao Tsé Tung, et durant le “grand bond en avant”, plus de 30 millions de chinois sont morts de famine. De tels désastres n’ont pas été observés en Inde qui est relativement plus pauvre. Si une leçon peut être tirée des expériences chinoise et indienne à propos de l’impact des caractéristiques des régimes sur la croissance économique, c’est la suivante : la démocratie promeut des performances assez identiques à la moyenne globale, et l’autocratie en tant que constitution de l’arbitraire donne lieu à des performances bien meilleures ou bien pires. A long terme, les perspectives de croissance de la Chine et de l’Inde dépendent non seulement de leurs propres politiques, mais aussi de la volonté des pays occidentaux de digérer leurs exportations. Des marchés occidentaux ouverts et des politiques intelligentes en Chine et en Inde peuvent promouvoir la prospérité et la paix au niveau global. (shrink)

Tout au long de l’histoire de la Chine, les confucéens se sont opposés au contrôle rigoureux du gouvernement légiste et ont mis en garde contre les effets négatifs de l’intervention de l’État dans l’économie. Cela ne s’est toutefois pas traduit par l’approbation d’un régime de droits de propriété privée sans entraves. Du point de vue confucéen, l’État a l’obligation de garantir les conditions du bien-être matériel de base de la population et celle-ci est prioritaire sur la promotion du marché libre, (...) ce qui devrait inspirer un régime justifiable de droits de propriété. Historiquement, les confucéens ont plaidé pour l’abolition des monopoles d’État sur le sel et sur le fer sous la dynastie Han, tandis que le système du « champ de captage » chez Mencius a permis à l’État d’attribuer des terres sur des fondements égalitaires. Ces exemples montrent que l’objectif principal des penseurs confucéens n’est ni un contrôle absolu de l’État sur l’économie, ni une forme de marché libre, mais plutôt un mixte pour le bien-être de la population. De nos jours, une attention particulière est accordée aux valeurs confucéennes dans les régimes de droits de propriété en Asie de l’Est et elle semble inciter les États à redistribuer les ressources de façon égalitaire, par exemple sous la forme d’une portion importante de logements sociaux, à Singapour et à Hong Kong ou, dans le secteur agricole en Chine, de la renaissance moderne du système du « champ de captage » de Mencius sous Deng Xiaoping. Dans ces exemples, l’accès de la population à la terre et au logement sont les garanties de son bien-être matériel basique : c’est ce qui a été privilégié sur un marché immobilier libre (voire libertarien). Une valeur centrale pour la garantie du bien-être matériel de base était le fait Mencius et Confucius, qui considèrent la survie du peuple comme condition préalable nécessaire au bon fonctionnement de tout ordre étatique. Alors que l’idée selon laquelle le confucianisme s’oppose en fait aux droits de propriété privée est largement répandue, cet essai suggère que le confucianisme propose plutôt sa propre théorie de la propriété. Au lieu de contester les droits de propriété en tant que tels, il remet en question les conceptualisations européennes et américaines de ces droits. Fondamentalement, la théorie confucéenne de la propriété considère que les droits de propriété sont « particularistes » et relatifs à d’autres considérations sociales. Par conséquent, ces droits peuvent primer sur les droits individuels, si besoin est. Cette notion confucéenne de la propriété peut non seulement être considérée comme une alternative à la conception libérale occidentale de la propriété, mais elle peut également offrir un point de départ viable pour examiner une multitude de notions de droit façonnées dans un contexte international. S’éloigner d’une notion centrée sur l’Occident et prendre en compte d’autres théories, comme le confucianisme, peut s’avérer crucial non seulement pour l’État chinois dans l’élaboration de ses lois et de ses règlements, mais aussi pour la communauté internationale lors de la rédaction d’accords véritablement internationaux. Cet essai montre comment les droits de propriété de type confucéen ont influencé le fonctionnement des pays d’Asie de l’Est d’héritage confucéen et continuent de le faire. Classification JEL : P14. (shrink)

In Virgil's third eclogue, the goatherd Menalcas responds to his challenger Damoetas by offering as his wager in their contest of song a pair of embossed cups,caelatum diuini opus Alcimedontis, decorated with a pattern of vine and ivy. In the middle of this design, he says, are two figures. One is the astronomer Conon, and the other—at this point Menalcas, afflicted with a sudden loss of memory, professes to have forgotten the name of the second figure, and breaks off into (...) a question :quis fuit alter, | descripsit radio totum qui gentibus orbem, | tempora quae messor, quae curuus arator haberet?Various candidates for the identity of this second astronomer have been suggested, one of the most favoured being Eudoxus of Cnidus, whosePhaenomenahad been versified by the Hellenistic poet Aratus. In 1930 it was proposed by Léon Herrmann that Menalcas in fact answers his own question in his reference tocuruUS ARAToratEcl.3.42: the solution to Virgil's riddle is already written into the question, in the form of the anagram ofAratusconcealed within these two words. Strictly speaking, Hermann notes only that ‘Aratorau v. 42 évoque le nom d’Aratos’; he and later exponents of the theory tend to ignore the preceding ‘-us’—but there seems no reason to exclude it if an allusion to the Greek poet is to be seen in the two following syllables. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Dharma Bums: The Beat Generation and the Making of Countercultural PilgrimageP. J. JohnstonI believe in the sweetness of Jesus And Buddha— I believe, In St. Francis, Avaloki Tesvara, the Saints Of First Century India A D And Scholars Santidevan And Otherwise Santayanan Everywhere.(Kerouac 1959: 15)Preliminary Polemics“PILGRIM, n. A traveler that is taken seriously.”—Ambrose Bierce, The Devil’s Dictionary 2007: 133As Beat commentator Stephen Prothero describes in his article “On the (...) Holy Road: The Beat Movement as Spiritual Protest” (1991), the Beats and their pilgrimages have most emphatically not been taken seriously. Both critics and scholars have been unkind to members of the Beat generation, and this unkindness has manifested itself in relative neglect of the Beats in all possible aspects of scholarly investigation. But nowhere does this appear more pronounced than in the area of Beat religion. Though some recent scholarship has been picking up from this earlier neglect and it is now [End Page 165] possible to find serious biographies of most of the major Beat writers and some belated attention to the movement as a literary phenomenon, the only book-length treatment of Beat Buddhism I was able to locate (Tonkinson 1995) hardly qualifies as a scholarly work and was published not by an academic press but as a special feature of the Buddhist magazine Tricycle. Prothero hypothesizes that this is because of the movement’s reputation as rebellious and antinomian—in its heyday the movement was characterized in identical unsavory terms by publications representing interests as diverse as Life and Playboy, with the latter describing the Beats as “nihilists” and the former claiming that the Beats were at war with “Mom, Dad, Politics, Marriage, the Savings Bank, Organized Religion, Literary Elegance, Law, the Ivy League Suit and Higher Education, to say nothing of the Automatic Dishwasher, the Cellophane-wrapped Soda Cracker, the Split-Level House and the clean, or peace-provoking H-bomb” (Prothero 1991: 206). Norman Podhoretz of Partisan Review went further still, claiming that the Beats were “hostile to civilization” and that the movement as a whole amounted to “a revolt of the spiritually underprivileged and crippled of soul” and “an affirmation of death” (ibid., 206). One couldn’t ask for a more passionate disavowal of the Beats or a more thorough polemic that the movement was profoundly antireligious.This could not contrast more with the Beats’ representation of their movement and its aims, with Jack Kerouac going so far as to reinterpret the crucial term “Beat” (a term for someone down and out originally borrowed from criminal street jive) as a noun derived from the adjective “beatific,” a specifically religious term familiar from such phrases as “the beatific vision” (ibid., 206–207). Several of the representative Beat writers were practicing Buddhists, influencing the entire movement to such an extent that Buddhist ideas and imagery suffused Beat literature as a whole. Ginsberg and Kerouac especially emphasized the positive and constructive elements of their spiritual vision, arguing that literature such as On the Road and Howl should be understood as religious affirmations of what is good and holy rather than as purely critical undertakings: “For the crucifix I speak out, for the Star of Israel I speak out, for the divinest man who ever lived who was German (Bach) I speak out, for sweet Mohammed I speak out, for Buddha I speak out, for Lao-tse and Chuang-tse I speak out” (ibid., 206–207). Or, as Allen Ginsberg put it less lyrically (and rather more bluntly): “Howl is an ‘Affirmation’ by individual experience of God, sex, drugs, and absurdity... the poems are religious and I meant them to be” (ibid., 207).But for the most part, Beat asseverations in no way diminished scholarly wariness about the Beat movement and its spirituality—as Prothero concludes, “the tendency among literary scholars is to see these [religious] concerns as tangential rather than constitutive” while “historians of American religion who have explored beat spirituality have tended to focus almost exclusively on the beats’ engagement with Zen and then to dismiss that engagement as haphazard” (ibid., 207).It is my contention that the mainstream scholarly neglect of Beat spirituality is in some part... (shrink)

Ce volume contient la transcription de plusieurs entretiens radiophoniques : La Tribune de Paris (1946-1948), La Tribune des Temps Modernes (1947), Les Entretiens sur la philosophie (1950-52), et les longs Entretiens avec Georges Charbonnier (1959). Alors que les premiers sont malheureusement donnés sans les interventions des tiers (Sartre, Hyppolite, etc.), qui sont résumées, ceux avec Charbonnier sont livrés in extenso, y compris avec les chutes non retenues lors des émissions radio. Enfin, s’ajoutent à cet ensemble des textes de la main (...) de Merleau-Ponty, il s’agit des interventions dans le Forum de L’Express (1954-54) qui n’avaient pas été retenues par l’auteur lorsqu’il a composé les « Propos » de Signes (1960). L’essentiel du volume est consacré à la politique, et permet de préciser le rôle que Merleau-Ponty assignait au philosophe dans la cité : celui d’un analyste qui ne cherche pas seulement à dévoiler les mensonges des idéologies, mais à montrer ce que les situations peuvent avoir d’ambigu, sans pour autant renoncer à l’idéal de liberté et de justice, par un mélange de pragmatisme et de discours de vérité qui s’adresse directement à la conscience des citoyens et non à telle classe sociale. This volume contains the transcripts of several radio interviews: La Tribune de Paris (1946-1948), La Tribune des Temps Modernes (1947), Les Entretiens sur la philosophie (1950-52), and the lengthy Entretiens avec Georges Charbonnier (1959). While the first few are unfortunately presented without the other person’s responses (Sartre, Hyppolite, etc.), which are summarized, those with Charbonnier are presented verbatim, including the slips not retained in the radio broadcasts. Finally, texts by Merleau-Ponty’s own hand are added to this collection. They are the responses in the Forum of L’Express (1954-54) that had not been retained by the author when he composed the “Propos” of Signs (1960). The bulk of the volume is dedicated to politics and enables the clarification of the role that Merleau-Ponty assigned to the philosopher in the city: that of an analyst who does not just seek to expose the falsehoods of ideologies, but to reveal the potential ambiguity in situations through a mixture of pragmatism and truth speaking that addresses itself directly to the conscience of citizens and not to a particular social class, and all of this without renouncing the ideal of liberty and justice. Questo volume contiene la trascrizione di diverse interviste e colloqui radiofonici: La Tribune de Paris (1946-1948), La Tribune des Temps Modernes (1947), Les Entretiens sur la philosophie (1950-52), e le lunghe interviste di Merleau-Ponty con Georges Charbonnier (1959). Mentre i primi colloqui sono restituiti purtroppo senza gli interventi di terzi (come ad esempio Sartre e Hyppolite, etc.), che vi si trovano solamente riassunti, le interviste con Charbonnier sono invece riportate per esteso, ivi compresi gli errori che erano stati eliminati nelle trasmissioni via radio. Completa il volume una selezione di testi di Merleau-Ponty, in cui sono raccolti gli interventi apparsi nella rubrica Forum de L’Express (1954-54), che non erano confluiti nella sezione « Propos » pubblicata dall’autore in Segni (1960). L’insieme del volume è essenzialmente dedicato alla tematica politica e permette di comprendere il ruolo che Merleau-Ponty assegnava al filosofo rispetto alla città : quello di un analista che non cerca solamente di smascherare le menzogne delle ideologie, ma anche di mostrare l’ambiguità delle circostanze, senza però rinunciare ad un ideale di libertà e di giustizia, con un miscuglio di pragmatismo e di discorso di verità che si rivolge direttamente alla coscienza dei cittadini e non a una certa classe sociale. (shrink)

Adalet hem klasik hem de modern dönemde tasavvuf ve siyasetin önde gelen konularından biridir. Özellikle tasavvuf ve siyaset alanlarında, adalet kavramı olmadan sürdürülebilir bir düşünce yapısı kurmak mümkün değildir. Adalet, genellikle siyasetle ilişkilendirilse de İslam Hukuku'nda da çok önemli bir yer tutar. İslam Hukuku, adaletin sağlanması ve korunmasını temel amaçlarından biri olarak görür. Adalet, İslam Hukuku'nda sadece bireyler arasındaki ilişkilerde değil, aynı zamanda devletin ve toplumun düzeni ve refahı için de hayati bir öneme sahiptir. Bu nedenle, İslam Hukuku'nun temel prensiplerinden (...) biri adalettir ve bu prensip, İslam toplumlarında adaletin sağlanması ve korunması için çeşitli yollar ve kurumlar oluşturmuştur. İslam Hukuku’nda önemli bir yere sahip olan adalet kavramının tasavvuf ilmiyle de bağlantılı olarak ele alınması konunun farklı perspektiflerini görme açısından önem arz etmektedir. Zira tasavvuf, içsel bir dönüşüme ve manevi arayışlara yoğunlaşan bir ilimdir ancak adalet kavramı da bu bağlamda önemli bir yer tutar. Tasavvufi öğretiler, bireyin iç dünyasında denge ve adaletin sağlanması gerektiğini vurgular. Bu denge ve adalet, kişinin nefsiyle mücadelesinde, Allah'a olan bağlılığında ve diğer insanlarla ilişkilerinde kendini gösterir. Tasavvuf geleneği, bireyin içsel adaleti sağlamasını ve dengesini bulmasını ifade ederken, aynı zamanda dış dünyada adil davranışları teşvik eder. Bu nedenle, tasavvufun adaletle ilişkisi hem bireysel hem de toplumsal düzeyde önemli bir rol oynar. Söz konusu ilişkiyi anlamak, tasavvufun insanların manevi ve toplumsal hayatlarına nasıl etki ettiğini anlamak açısından kritiktir. Esasında tasavvuf-adalet ilişkisini kuran çalışmalar, adalet kavramına ve uygulamalarına daha derin manalar yüklemeyi hedeflemektedir. Bu çalışmanın amacı da zikredilen hususla beraber tasavvufun adalet anlayışını ve bu anlayışın günlük hayata nasıl yansıdığını anlamak ve açıklığa kavuşturmaktır. Zira böylelikle insanlar hem bireysel hem de toplumsal düzeyde daha adil bir yaşam sürmeye yönelik kapsamlı bir anlayış geliştirebilirler. Çalışmanın diğer bir amacı ise mutasavvıfların adalet hakkındaki düşüncelerinin anlaşılmasına ve günümüzdeki adalet tartışmalarına katkı sağlamaktır. Araştırmada yöntem olarak bilhassa tasavvuf ilminin önde gelen teorisyenleri kabul edilen mutasavvıfların adalet konusundaki görüşleri esas alınmıştır. Dolayısıyla özellikle Hâris b. Esed Muhâsibî (öl. 243/857), Sehl b. Abdullah Tüsterî (öl. 283/896), Muhammed b. İbrahim Kelâbâzî (öl. 380/990), Ebû Tâlib el-Mekkî (öl. 386/996), Ebû Nuaym el-İsfehânî (öl. 430/1038), Abdülkerîm b. Hevâzin Kuşeyrî (öl. 465/1072), Muhammed b. Gazzâlî (öl. 505/1111), Muhyiddîn İbnü’l-Arabî (öl. 638/1240), Mevlânâ Celâledddîn-i Rûmî (öl. 672/1273) gibi önemli mutasavvıfların fikirleri araştırmanın kapsamını oluşturmuştur. Bu bağlamda söz konusu mutasavvıfların eserlerinde adalet kavramını nasıl ele aldıkları, adaletin dini ve toplumsal boyutlarına verdikleri önem, içsel denge, merhamet, teslimiyet ve toplumsal adalet gibi prensiplere verdikleri vurgu gibi konular araştırılmıştır. Böylelikle tasavvuf geleneğinin adalet anlayışının derinliği ve kapsamlılığı ortaya konmuştur. Sonuç olarak söz konusu mutasavvıfların adalet anlayışının dışsal hukuk sistemlerinin yanı sıra içsel denge, merhamet, teslimiyet ve toplumsal adalet gibi derin ve kapsamlı prensiplere dayandığı görülmüştür. Zira onlar adaleti sadece yasalara uymakla değil, aynı zamanda insanların iç dünyalarında denge, merhamet ve teslimiyetin varlığında da görmüşlerdir. Nitekim toplumsal adaletin sağlanması, sadece cezaların belirlenmesiyle değil, aynı zamanda insanların birbirlerine karşı merhametli, adil ve teslimiyet içinde olmalarıyla da gerçekleşir. Bu nedenle, mutasavvıfların adalet anlayışı dışsal hukuk sistemlerinin ötesinde, derin ve kapsamlı bir perspektife sahiptir. (shrink)

Okul öncesi çağı, çocuk için önemli bir zaman aralığıdır. Altın çağ olarak ifade edilen söz konusu dönemde çocuğun gelişimsel özellikleri dikkate alınarak bilişsel, fiziksel ve duygusal ihtiyaçlarının giderilmesi önem arz etmektedir. Eğer bu dönemde giderilmesi gereken ihtiyaçlar giderilmez veya geciktirilse bu durum çocuğun gelişimini olumsuz etkileyebilir. Bireyin bu dönemde yaşadığı tecrübelerin sıklığı ve niteliği onun kimlik, kişilik ve benliğinin temelini oluşturmaktadır. Bu dönem kritik dönem olarak adlandırılmaktadır. Çocukluk döneminde kazanılması gereken bilgi ve davranışlar kazanılmazsa telafisi zor olabilir. Eğer yanlış öğrenilmiş (...) ise düzeltilmesi güç olabilir. O halde öncelikle çocuğa kazandırılacak bilgilerin doğru ve çocuğun yaşına uygun olması önemlidir. Okul öncesi dönemi çocukları için çevre önemlidir. Onlar öğrenmelerini etrafını gözlemleyerek, gördüklerini ve duyduklarını tecrübe ederek gerçekleştirmektedir. Bu dönemde çocuğun yaşadığı çevrede, aile ortamında kullanılan kelimeler, kavramlar, deyimler ve anne-babanın davranışları onun zihin şemasını oluşturmaktadır. Çocukların erken yaşta dini kavramları duyması, telaffuz etmesi ve kullanması onların din duygusunun ve din dillerinin gelişimine katkı sağlayabilir. Söz konusu dönemde çocuklar bu kavramların ne anlama geldiğini anlayamayabilir. Belki bu kavramları yanlış da kullanabilir. Ancak söz konusu tecrübeler çocuğun yetişkinlik döneminde vereceği kararlarını etkileyebilir. Çocukluk dönemindeki yaşantının çeşitliliği ve niteliği onun sağlıklı bir kimlik, kişilik ve benlik oluşumu için çok değerlidir. Bu dönemde çocukların maddi, manevi ihtiyaçları gelişim seviyelerine uygun ve dengeli bir şekilde giderildiği zaman ilerleyen yaş döneminde kendisiyle ve çevresiyle barışık bir birey yetişmiş olacaktır. Çalışmanın problemini çocukların din dili ve dini duygularının gelişiminde ninnilerin yeri ve önemi nedir? sorusu oluşturmaktadır. Araştırmanın amacı ise çocukluk döneminde anneler tarafından söylenen ninnilerin çocukların dini duygu, din dili ve dil gelişimindeki yerini ve önemini var olan alanyazın üzerinden ortaya koymaktır. Çalışma özellikle çocukluk döneminde anneler tarafından söylenen ninnilerin çocukların din dili ve dini duygu gelişimine etkisi ile sınırlandırılmıştır. Araştırmada nitel araştırma yöntemlerinden belge tarama tekniği kullanılmıştır. Ninnilerin anne ile çocuk arasında sevgi, bağlanma, güvenme gibi duyguların gelişmesine de katkı sağladığı görülmüştür. Ninnilerin çocukların erken yaşta konuşmalarına ve kelimeleri doğru telaffuz etmelerine katkı sağladığı tespit edilmiştir. Ninnilerin sadece çocukları uyutmak veya uykudan uyandırmak için değil aynı zamanda annelerin sevinç, mutluluk, hüzün ve kederlerini çocukları ile paylaşma aracı olarak kullanıldığı tespit edilmiştir. Ninnilerin çocukların din dili ve dini duygularının gelişimine katkı sağladığı çalışmanın tespitleri arasında yer almaktadır. (shrink)

In this paper I respond to Robert Taylor's argument that a Rawlsian framework does not support strong affirmative action programs. The paper makes three main arguments. The first disputes Taylor's claim that strong AA would not be needed in ideal conditions. Private racial discrimination, I suggest, might still exist in such conditions, so strong AA might be needed there. The second challenges Taylor's claims that pure procedural justice constrains Rawlsian nonideal theory. I argue that this rests on a fetishizing of (...) pure procedural justice that is absent from Rawls's work. I also show that a revised formulation of Taylor's concern here also fails. My third argument makes a positive Rawlsian case for strong AA in nonideal conditions that builds on a Taylor concession. Taylor suggests that the goal of nonideal theory is to create a world in which ideal theory can be applied. My argument begins by showing that another permissible goal of Rawlsian nonideal theory is to ameliorate injustice. I then argue that Rawls's contractualist framework supports the strongest forms of AA when category 3 interventions are blocked. (shrink)

Bilim felsefesinin en temel problemlerinden biri olan sınırlandırma problemi belirli bir ölçüt vasıtası ile bilimi, bilimsel olmayan ya da sahte/sözde bilim olan etkinliklerden ayırt edip edemeyeceğimizi konu edinmektedir. Literatüre baktığımızda felsefeciler –özellikle bilim felsefecileri– bilimin doğasını karakterize etme girişiminde bulunurken bilim dilinin mantıksal yapısına ya da bilimin tarihsel süreçlerine odaklanarak, bilimi bilimsel olmayan ya da sahte-bilim olan etkinliklerden ayırt etmişlerdir. Bu çalışma ise farklı bir yaklaşım benimseyerek sınırlandırma problemine, felsefecilerin değil, bilim insanlarının perspektifi ile bakmayı amaçlamaktadır. Bu sebeple alanında deneyimli (...) ve çeşitli bilim dallarında profesör olan otuz bilim insanı ile niteliksel araştırma yöntemlerinden biri olan yapılandırılmış görüşme tekniği uygulanmıştır. Bu görüşmeler aracılığıyla bilim insanlarının sınırlandırma problemi hususunda öne sürdükleri görüşler açığa çıkartılıp değerlendirilmiştir. Değerlendirme neticesinde üç temel bulguya ulaşılmıştır. İlki, sınırlandırma problemine ilişkin sorularımıza bilim insanları tarafından getirilen yanıtların birçoğu temel felsefi yaklaşımlarla uyuşmaktadır. Elde ettiğimiz verileri farklı temalar altında analiz ettiğimiz bu çalışmada, sınırlandırma problemine dair yaygın felsefi görüşlerin, bilim insanlarının görüşleri ile anlamlı benzerlikler taşıdığı kısımlar vurgulanmıştır. İkincisi, sınırlandırma problemi ve bu problemlerle ilişkili diğer meseleler üzerinde felsefi olarak sağlanamayan uzlaşma, bilim insanları arasında da mevcuttur. Ne var ki bu ihtilaf dengeli bir biçimdedir, öyle ki benzer yanıtlara sahip olan bilim insanları baskın bir grup sayısına ulaşmamıştır. Üçüncü ve son olarak, bilim insanlarının bilim felsefesinin temel problemlerine yüksek oranda yabancı olduğu görülmektedir. Bu bulgu, her ne kadar nicel olmayan bir yolla ölçülmüşse de verilerin dikkatli analizi durumun bu yönde olduğunu göstermektedir. Tüm bu temel bulgular ışığında, genel değerlendirmemiz, farklı türden yapılandırılmış görüşmelerin çok daha detaylı sonuçlar temin edebileceğidir. (shrink)

B a c k g r o u n d. According to the genre characteristics, the article is a form of publicizing analytical conclusions from the experience of research in the field of the philosophical Chinese studies at the National Academy of Sciences of Ukraine from 1991 to the present day. The material for understanding was supplied from the environment of scientific professional activity of prominent figures of Ukrainian philosophical Sinology from the H. Skovoroda Institute of Philosophy of the NAS (...) of Ukraine and the A. Krymskyi Institute of Oriental Studies of the NAS of Ukraine. The scientific achievements of academic Sinologists, who are leading researchers of Chinese philosophical education, science and culture from the archaic to modern times, are highlighted. They are, namely: V. Kiktenko, V. Pyrohiv, V. Hamianin, S. Kapranov, Y. Hobova and A. Usyk. M e t h o d s. The article uses an analytical approach based on the study of historical and philosophical sources. The methodological basis of the research is the main methods of historical and philosophical science: problem-categorical analysis, socio-cultural analysis and biographical analysis. At the same time, the methods of situational and contextual analysis of scientific texts are applied. R e s u l t s. Four conditional thematic vectors of the progress of academic philosophical Sinology in modern Ukraine are classified, namely the study of: 1. the history of ancient Chinese philosophy, especially Confucianism; 2. the history of Chinese philosophy in the 19th – early 21st centuries; 3) the history of Ukrainian Sinology in the 18th – early 21st centuries; 4. the history of modern foreign Sinology. The director of the A. Krymskyi Institute of Oriental Studies of the NAS of Ukraine and the head of the Ukrainian Association of Sinologists V. Kiktenko very effectively studies all these vectors, especially the last three of them. His colleagues at the institute V. Pyrohiv, V. Hamianin and Y. Hobova mainly research the first of these vectors, and primarily the history of Confucianism. Employees of the H. Skovoroda Institute of Philosophy of the NAS of Ukraine S. Kapranov and A. Usyk are also focused scientific attention on the history of Confucianism, in particular, the second of them studies social ethics and anthropology of Confucius. C o n c l u s i o n s. As a result it was established that modern domestic philosophical academic Sinology is a qualitatively new and innovative direction of Oriental studies in independent Ukraine. This discipline was formed as a result of the two-century progress of Ukrainian Chinese studies from the era of Hetmanshina until now. V. Kiktenko and his colleagues have made a significant and already internationally recognized contribution to the study of both the classical philosophical schools of Ancient China and their ideological heirs, in particular, the leaders of the PRC and the CCP from Deng Xiaoping to Xi Jinping during these thirty years. V. Kiktenko also laid the foundations for the study both of the history of Ukrainian Chinese studies and of modern foreign, primarily Western European and North American, Sinology. (shrink)

The COVID-19 pandemic has created enormous challenges for organizations and employees. Due to the effectiveness of idiosyncratic deals in management practices, more and more organizations use this human resource management tool to address the challenges posed by the COVID-19 pandemic. However, whether there are potential risks or negative effects of i-deals in the COVID-19 pandemic environment is not very clear. Drawing upon social cognitive theory, we proposed that i-deals may foment focal employees’ unethical behavior by triggering their hubristic pride, and (...) such process may be moderated by their trait of grandiose narcissism. We conducted a survey during the COVID-19 outbreak and tested our hypotheses with 492 samples from Shandong Province, China. Consistent with predictions, we found a positive relationship between i-deals and hubristic pride, which, in turn, increased their unethical behavior. And the relationship between i-deals and unethical behavior was mediated by hubristic pride. Furthermore, grandiose narcissism strengthened the positive relationship between i-deals and hubristic pride, as well as the indirect effect of i-deals on unethical behavior via hubristic pride. Our findings contributed to the literature on i-deals and provided guidance for organizations to address the challenges posed by the COVID-19 pandemic. (shrink)

Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında burada tartışma konusu yapılan hadisler haberî sıfatları konu alan ve müşkil nitelikte olan rivayetlerden oluşmaktadır. Bu rivayetleri genelde Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının tecsîm ve teşbîh içerdiği iddiasıyla münker kabul ettikleri görülmektedir. Ehl-i re’y özellikleri taşımakla birlikte ilahî sıfatlar konusunda Mu’tezilî bir anlayışa sahip olduklarından tenzih anlayışları gereği sıfatları reddetmektedirler. Yaratılmışlara ait niteliklerin yaratıcıya nisbet edilmesini tenzîh anlayışlarına aykırı gördüklerinden bu tür müşkil rivayetleri ya kendi anlayışları doğrultusunda te’vîl ya da reddettikleri gözlenmektedir. Sert bir (...) ehl-i hadîs âlimi olan Osman ed-Dârimî ise, ayet ve hadislerde bildirilen ilahî sıfatlara iman edilmesi gerektiğini kabul etmektedir. Bu anlayışı sebebiyle bu rivayetlerde bildirilen haberî sıfatlara da te’vîl etmeksizin lafzî anlamıyla yaklaşmakta; kendi görüşü doğrultusunda Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının yaptığı te’vîlleri reddetmekte, bu te’vîllerin ta’tîle yol açacağını ileri sürmektedir. Bu rivayetlerin lafzî (literal) anlamları doğrultusunda anlaşılması gerektiğini savunmaktadır. Bu hadisler üzerinde yapılan tartışmalar, temel hadis eserlerinin yazıldığı dönemde Ehl-i re’y ve Ehl-i hadîs ekollerine mensup âlimlerin hadislere yaklaşımlarını göstermesi bakımından önem arzetmektedir. Burada vermiş olduğumuz hadisler üzerindeki tartışmalar bu iki ekolün uluhiyet anlayışını, haberî sıfatlara yaklaşımlarını ortaya koyduğu gibi bunların genel anlamda hadis perspektifi hakkında bizlere bilgi vermektedir.ÖzetBu araştırma, temel hadis kitaplarının yazıldığı dönemde, yani III./IX asırda, haberî sıfatlar ihtiva eden bazı hadisler üzerinde yapılan tartışmaları ele almaktadır. Tartışma Osman ed-Dârimî (ö. 280/894) ile Bişr el-Merîsî’nin (ö. 218/833) taraftarları arasında geçmektedir. Hadisler üzerinde Ehl-i hadîs ile Ehl-i re’y mensubu âlimler arasında gerçekleşen bu tartışmalar bir yönüyle hadislerin anlaşılması ve yorumlanmasını ilgilendirmektedir. Tartışmanın, burada ele alınan hadislerin nasıl anlaşılması gerektiği; lafızların kelime anlamı mı (literal) yoksa bu lafızların ötesindeki muhtemel mecazî anlamları dikkate alınarak mı anlaşılması gerektiği noktasında odaklandığı söylenebilir. İnceleme konusu yapılan hadisleri tartışan tarafları kısaca tanıtmak yerinde olacaktır. Sözünü ettiğimiz rivayetlerle ilgili tartışmalar Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında geçmektedir. Ehl-i hadîs’in önemli simalarından biri olan Osman ed-Dârimî, hadislerle ilgili bu tartışmaları içeren ayrı bir eser yazmıştır. Bu eser, Allah’ın sıfatları ve bazı hadis meseleleri konusunda Bişr el-Merîsî ve onun iki talebesinin görüşlerine reddiye olarak yazılmıştır. Bişr el-Merîsî, Ebû Yusuf’tan (ö. 182/798) fıkıh tahsil etmiş, önemli bir kelâmcı olarak tanınmıştır. O, kelâmla ilgili konularda aralarında İmâm Şâfiî’nin (ö. 204/820) de bulunduğu pek çok âlimle ilmî tartışmalar yapmış bir ehl-i re’y âlimdir. Halife Me’mûn’un (ö. 218/833) danışma meclisinde bulunmuş, Kur’ân’ın yaratılmışlığı (Halku’l-Kur’ân) görüşünün benimsenmesinde önemli payı olmuştur. Osman ed-Dârimî ise, Yahyâ b. Ma’în (ö. 233/848), Ali b. Medînî (ö. 234/848-49), İshâk b. Râhûye (ö. 238/853) ve Ahmed b. Hanbel (ö. 241/855) gibi döneminin otoritelerinden hadis öğrenmiş bir ehl-i hadîs âlimidir. Hadis tahsili için önemli bütün şehirleri dolaşarak hadis öğrenmiş ve rivayette bulunmuştur.Haberi sıfatları ispat ve bunlarla ilgili rivayetlerin teviline karşı çıkan anlayış ile, bu rivayetlerin tenzih anlayışına uygun biçimde tevilini savunan kesimler ilk dönemden itibaren eserler telif etmişlerdir. Osman ed-Dârimî’ye göre, ehl-i hadîs’in eleştiri edebiyatının ortaya çıkmasında, Mu’tezile’nin ilahî sıfatları reddetmesi etkili olmuş ve pek çok müellif bu yönde eserler yazmışlardır. Ebû Hüreyre’den nakledilen bir rivayetle ilgili olarak muârız, bu rivayetin Allah için bildiğimiz göz ve kulak organlarından oluştuğu izlenimi verildiğini söyler. Osman ed-Dârimî, bu hadisin göz ve kulak organlarını değil görme ve işitmeyi ispat ettiğini söyler. Hiçbir konuda Allah’ın benzerinin bulunmadığını belirtir. Dolayısıyla Allah’ın organlardan oluştuğu iddiasını ehl-i hadîs’e nisbet etmek iftiradır. Ebû Dâvûd, bu hadis ile Allah için görme ve işitme sıfatlarının ispat edildiğini ve Cehmiyye’nin ilahî sıfatları inkar görüşüne reddiye olduğunu belirtir. Ebû Hüreyre’in Hz. Peygamber’e nispet ederek naklettiği: "İman Yemenlidir, hikmet Yemenlidir! Ben Rabbi’nizin nefesini Yemen tarafından hissediyorum!" rivayetini de muârız münker kabul etmiştir. Çünkü Bişr el-Merîsî ve ashâbına göre nefes ancak karın boşluğu olanlardan çıkar, Allah ise bundan münezzehtir. Osman ed-Dârimî’ye göre, muârız yanlış anlamıştır. Burada kastedilen, Yemen tarafından esen ve insanı rahatlatan rüzgardır. Bu rivayet bağlamında bakıldığında, Bişr el-Merîsî taraftarlarının rivayeti literal değerlendirdiğini, Osman ed-Dârimî’nin ise rivayeti yorumladığını görmekteyiz. İbnü’s-Selcî, "Siz, Allah’a ondan çıkandan (Kur’ân’dan) daha faziletli bir şeyle yaklaşamazsınız!" rivayeti hakkında, Müşebbihe’nin bunu, karın boşluğu olan, kendisinden kelâm çıkan şeklinde anladıklarını belirtir. Allah boşluğu olmayan anlamında "samed" olduğundan bu anlayış geçersizdir. Bu hadisle, Kur’ân’ın Allah’tan değil O’nun katından çıkması kastedilmiştir. Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin asıl maksadı Allah’ın kelâm sıfatını inkâr etmektir. Kur’ân’ın O’ndan çıktığında bir şüphe yoktur, bunu sadece kelâm sıfatını kabul etmeyenler inkâr etmektedir. İbn Abbâs’a atfedilen; "Rükn (Hacerülesved) yeryüzünde Allah’ın sağ elidir, halk ile onunla musafaha eder" rivayetinde geçen "yemînullah" (Allah’ın sağ eli) sözünün anlamı, İbnü’s-Selcî’ye göre bildiğimiz sağ el değil, Allah’ın nimeti ve ikrâmıdır. Hacerülesved ile elin kastedilmediğini kabul eden Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin maksadı, geçersiz te’villerle Allah hakkında ayet ve hadislerde belirtilen iki eli inkar etmektir. İbn Abbâs’ın Hz. Peygamber’den naklettiği başka bir rivayeti İbnü’s-Selcî’nin eserine alıp nakletmesini eleştiren Osman ed-Dârimî, bu tür zayıf rivayetlerin yayılmaması gerektiğini söyler. Buna ilave olarak İbnü’s-Selcî’nin yaptığı yorumun da çirkin olduğunu belirtir ve eleştirir. Çünkü sözü edilen rivayette Allah, yeşil bir takım elbise giymiş kıvırcık saçlı bir genç olarak tasvir edilmektedir. Böyle bir rivayet Hz. Peygamber’den gelen sahih rivayetlerle çeliştiği için de güvenilmez bir rivayettir. Rivayetle ilgili bu değerlendirmeyi yapan Osman ed-Dârimî, rivayet hakkında muârızın yaptığı yorumları da reddeder. Muârıza göre, "Rabbimin yanına girdim" sözü, "Adn cennetinde Rabbimin huzuruna girdim" demektir. Osman ed-Dârimî’ye göre bu gibi müşkil (problemli) hadisler re’y ile tefsir edilmemeli, rivayet edilip bırakılmalıdır. Hz. Peygamber’e dayandırılan ve Allah’ın kendisine geldiğinden bahisle cevabını bilemediği bazı sorulan sorduğundan, sonra Rabbinin elini sırtına koymasıyla parmaklarının serinliğini hissettiğinden ve her şeyi öğrendiğinden bahseden rivayetle ilgili olarak muarız şu değerlendirmede bulunur: Allah Resûlü’ne gelen Rabbi değil güzel suretli bir melekti, o melek Allah tarafından yönledrilmekteydi ve elini koyan da o melekti. Osman ed-Dârimî, muârızın bu yorumunu reddeder. Bu yorum aynı zamanda diğer sahih hadislere de aykırıdır. Osman ed-Dârimî, sözkonusu rivayet hakkında muârızın yorumunu reddettikten sonra zikrettiği sahih rivayetlere dayanarak buna güvenilemiyeceğini ifade etmiştir. İlahî sıfatlar hakkında konuşmak en zor konular arasında görüldüğünden, selef âlimleri bu konuda susmayı tercih etmişlerdir. Ancak sonraki nesiller bu konuda farklı yollar tutmuşlardır. İlahi sıfatları anlama konusundaki temel yaklaşımları tefvîz, teşbîh ve te’vîl şeklinde üç ana başlıkta toplamak mümkündür. Tefvîz, selef alimlerinin benimsediği yol olup, Allah’ın zâtı ve sıfatlarının mahiyetine ilişkin bilgiyi ilâhî ilme havale etmek demektir. Teşbîh, Allah’ı yaratılmışlara veya yaratılmışları Allah’a benzetmek anlamına gelir. Te’vil, Allah’ın yaratılmışlara benzediği izlenimini veren ayet ve hadisleri dil bilimi ve aklî bilgilerle yorumlamaktır. Sıfatları inkar edenlere Muattıla denilmiş, sıfatları ispat edenler Sıfâtiyye diye anılmıştır. Ehl-i re’y’e göre Allah’a atfedilen ve sözlük anlamı bakımından teşbîh ve tecsîm izlenimi veren sıfatları uygun biçimde te’vil etmek gerekir. İlâhî sıfatlarda Mu’tezile tenzihi öne çıkarmış, Eş’ariyye ve Mâtürîdiyye ise tenzihe uygun te’vili benimsemiştir. Müşebbihe, Vehhâbî-Selefî anlayış da ilahî sıfatlardaki lafızları zahiri anlamlarıyla almışlardır. Hadis ilminde en önemli temel eserlerin telif edildiği II./VIII. ve III./IX. asırda yaşamış olan âlimler arasında cereyan eden inceleme konusu yaptığımız tartışma, ilk döneme ait olması bakımından önemlidir. Bunun yanında tartışma, âyet ve hadislerden oluşan naslara yaklaşımda, iki temel yaklaşımı göstermesi bakımından da önemli bilgiler ihtiva etmektedir. Bu iki temel yaklaşımdan biri ehl-i re’y ekolünü, diğeri ise Ehl-i hadîs anlayışını temsil etmektedir. Osman ed-Dârimî genel olarak rivayetin lafzına bağlı kalmayı savunmakta, Bişr el-Merîsî ve ashâbı ise münker olduğu gerekçesiyle rivayeti eleştirmekte ya da te’vil etmektedir. Nadir de olsa Osman ed-Dârimî’nin rivayeti ret ya da te’vil ettiği, Bişr el-Merîsî ve ashâbının ise rivayeti savunduğu yerler de görülebilmektedir. Müteşâbih (problemli) rivayetler hakkında Bişr el-Merîsî’nin yaptığı te’viller sonraki âlimler üzerinde etkili olmuştur. Onun te’villeri, Cübbâî (ö. 303/916), Kādî Abdülcebbâr (ö. 415/1025), Ebü’l-Hüseyin el-Basrî (ö. 436/1044) gibi Mu’tezilî âlimlerin yanı sıra, İbn Fûrek, Gazâlî (ö.505/1111), İbn Akîl (ö. 513/1119), Fahreddîn er-Râzî (ö. 606/1210) gibi sünnî âlimler tarafından da iktibâs edilmiştir. Rivayete dayalı olan hadis ilminde hakikatin ortaya konulabilmesi, "rivayet" ve "re’y" seçeneklerinden birini tercih etmekle değil; bunların her ikisini de yerinde ve dengeli olarak kullanılmasına bağlı olduğunu hatırda tutmak gerekir. Hakikatin ortaya çıkarılmasında rivayet re’ye, re’y de rivayete muhtaçtır. Rivayet ve re’y birbirinin rakibi değil tamamlayıcı unsurları olarak görmek gerekir. (shrink)

Kapitalizm, bireysel özgürlüğün son durağı mı? Liberal kuramcılar diyor ki: "Serbest piyasa ekonomisi, belki eşitlik, kardeşlik ve adalet sağlayamıyor ama hiç olmazsa özgürlüğü garanti altına alıyor." Özgürlüğün, tüketicilerin marka seçme özgürlüğüne ya da soyut vatandaşların eşit yasal haklarına indirgenemeyeceğini düşünüyorsak, liberalizmin ilk eleştirmenlerinden Rousseau ve Marx'ın alternatif özgürlük anlayışlarından hâlâ öğreneceğimiz çok şey var. Çoğumuz, ya özgürlüğü kuralsızlık olarak tanımlayıp, mutlak özgürlüğün hiçbir toplumda var olamayacağını düşünüyoruz, ya da özgürlüğü "özel alan" içindeki serbestliğe indirgeyip, kendimizi özgür hissetmenin özgür olmak için (...) yeterli olduğuna inanıyoruz. Peki, ya Rousseau'nun iddia ettiği gibi ayağımızdaki zincirleri halhal zannedip çiçeklerle süslüyorsak? Özgürleşmenin ilk adımı, şu anda neden özgür olmadığımızı kavramaktan geçiyor. Modern toplumda içine düştüğümüz "özgürlük yanılsaması"nı açıklayan Rousseau ve Marx, özgürlüğün ihtiyaçlarla ilişkisine dair iki farklı tez öne sürüyor. Rousseau'ya göre, uygarlık, arzuları ve bağımlılıkları artırdıkça toplumlar yozlaşır ve insanlar farkına varmadan özgürlüklerini kaybeder. Özgürlüğün koşulu "yapay arzular"dan kurtularak yetenekler ve ihtiyaçlar arasında denge kurulmasıdır. Oysa Marx'a göre özgürleşme ancak ihtiyaçların artması ve insancıllaşmasıyla mümkündür. Bütün ihtiyaçlarımızı para ihtiyacına indirgeyen "meta fetişizmi"nden kurtulma mücadelesi, yabancılaşmanın aşılmasının da önünü açar. Bu kitap, "Biz kimiz? Nereden geldik? Nereye gidiyoruz? Nasıl özgürleşebiliriz?" sorularının peşine düşen herkesi düşünsel bir yolculuğa davet ediyor. (shrink)

Sevgi, Mâtürîdî ahlak anlayışının dayandığı genel karakterlerden biridir. Ahlak içerisinde iradi bir eylem ön planda yer almış olsa da aslında bu eylem sevgi temeline dayanaklık etmektedir. Mâtürîdî’nin sevgi anlayışının temelinde, varlıklara sevginin Allah tarafından verildiğinin bilinmesi gerekliliği vardır. Çünkü insan fıtratında olan bu duygunun yani sevginin, sıradan bir yönelimin dışına çıkması ve insanı yücelten bir nitelik kazandırması bu temele dayanmaktadır. Mâtürîdî, her insanda doğuştan gelen bir güzellik eğilimi ya da güzel olana sevgi besleme gibi bir yatkınlığın olduğunu ifade etmiştir. Allah (...) sevgisinin de insanda fıtri bir duygu olduğu düşüncesindedir. Yaratılıştan gelen bu duygu kişiyi ahlaki açıdan Rabbinin rızasını kazanma ve insanın Rabbini sevme düşüncesinden ayrı değildir. Kendisine karşı sevgi duyulan bir Allah düşüncesi kişide övülen ahlaki fiillere yönlendiren önemli bir unsur olarak görülmektedir. Bu temel sevgi anlayışının bilinmesi, kişinin kendisiyle yüceleceği bir erdeme dönüşmesine zemin hazırlamaktadır. Mâtürîdî’nin izahlarında genellikle fiilde sevgiyi Allah ile bağlantılı olarak ele aldığını görmekteyiz. Ayrıca sevgi erdemi (el-Fadl fi’l-Mevedde), bir fiili gerçekleştirirken Yaratan’ın memnun olması için onu severek yapmak ve sevmediği bir fiilden de sırf O memnun olmayacağı için uzaklaşmak düşüncesini içinde barındırır. Mâtürîdî’nin izahlarının genelinde Allah’tan korkma anlamında “takva” ve bu kökten türeyen kelimelerde içinde sevgiyi barındıran bir korku olduğu vurgulanmaktadır. Ayrıca ifrat ve tefrite düşerek ‘orta yol’dan ayrılanın durumu da ‘takva’ya uygunluktan uzaklaşmakla eşittir. Öyle ki takvaya uygun olan fiilin ifrattan, tefritten uzakta ve ortada, dengeli olması gereklidir. Ayrıca Mâtürîdî adaleti ‘orta yol’ olarak tanımlar ve bir şeyin orta yolunun adalet üzere olmasına bağlar. Bir başka açıdan buna, ‘fiillerde hikmetli davranmak’ da diyebiliriz. Zaten Mâtürîdî’ye göre ‘Hikmet’ isabet etmek demektir. Yani her şeyin yerli yerine konulmasıdır. Mâtürîdî, kalpteki sevgi duygusunun hakikatinin bilinemeyeceğini ifade ederken insandaki muhabbet duygusunun da ancak kendisinden fayda gördüğü kişiye olacağını, fayda görmediği kişiye sevgi duyamayacağını ifade eder. Mâtürîdî’ye göre insan neyin kendisi için iyi olduğunu veya neyin kötü olduğunu, hakiki amaçlarının neler olması gerektiğini belirlemeye çalışan ve erdemli bir yaşayışı nasıl gerçekleştirmesi gerektiğini anlamlandırmakla görevli olan bir varlıktır. İnsanın ahlaki yapısına baktığımızda da hangi gayeler etrafında yaşam sürmesi gerektiğini, iyi ve kötünün, ödev ve sorumlulukların belirlenmesi gibi düşüncelerin insan varlığında ahlaki temel bir amaca dayandığını ya da dayanması gerektiğini görmekteyiz. Biz de bu çalışmamızda Mâtürîdî ahlakına felsefi bir bakışla kavramsal olarak sevgiyi nasıl anlamlandırdığını ele almaya çalışacağız. (shrink)

Bu çalışmanın temel amacı Suudi Arabistan’ın İhvan politikasını tarihsel süreç içerisinde incelemektir. Çalışmada Riyad yönetiminin geçmişten günümüze İhvan politikası bölgesel güç mücadelesi ve rejim güvenliği olmak üzere iki temel değişken üzerinden analiz edilmiştir. Bu iki dinamiğe bağlı olarak Suudi yönetimi İhvan’ı bölgesel güç mücadelesi bağlamında dış tehditleri dengelemek için bir denge unsuru olarak görürken aynı zamanda rejim güvenliği değişkeni bağlamında ulusal güvenlik tehdidi olarak algılamıştır.

Arabic literature; history and criticism.

Guidelines for a model bride in Islam based on Islamic teachings; includes stories of six exemplary Muslim wives during Prophet Muhammad's time.

I welcome Mr Kennedy's general approach, but query whether the concept of consumerism is so closely applicable to medical care as he maintains. However, in particular aspects, especially the handling of complaints, his criticisms echo those made by the Patients Association. Finally, I detect some ground for hope in the more enlightened attitude creeping in to the eduction of the medical student.